...هر کجا هستم باشم، آسمان مال من است
یه جایی وا3 آروم شدن، حداقل برای خودم!
نازنینم آدم / با تو رازی دارم /اندکی پیش تر آی آدم آرام و نجیب آمد پیش/ زیر چشمی به خدا می نگریست محو لبخند غم آلود خدا دلش انگار گریست نازنینم آدم/ قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید/ یاد من باش که بس تنهایم... بغض آدم ترکید/ گونه هایش لرزید... به خدا گفت:"من به اندازه گل های بهشت...نه ... به اندازه عرش...نه...نه... من به اندازه تنهاییتای هستی من دوستدارت هستم..." آدم، کوله اش را برداشت/ خسته و سخت قدم بر میداشت راهی ظلمت پر شور زمین/ طفلکی بنده غمگین،آدم/ درمیان لحظه جانکاه هبوط زیر لب های خدا باز شنید:"نازنینم آدم... نه به اندازه گل های بهشت، نه به اندازه عرش، نه به اندازه تنهایی ممن که به اندازه یک دانه گندم، تو فقط یادم باش... نازنینم آدم... نبری از یادم.... پ.ن:این شعر رو رایحه پارسال ته دفتر زبانم نوشت... یاد همه خاطره های پارسال بخیر... پ.ن2: هعی... پ.ن3:خداااااااا.... پ.ن4:نمیدونم!
| قالب ساز آنلاین |
